Leuchars Castle
Fife KY16, Wielka Brytania
Owalny kopiec o wymiarach 80 metrów (w linii północ – południe) na 50 metrów (wschód – zachód) jest dzisiaj jedyną pozostałością po XII-wiecznym zamku Leuchars. Jeszcze w roku 1956, przed jego znaczną redukcją podczas prac polowych, wymiary te wynosiły odpowiednio 100 na 70 metrów, przy wysokości około 8 metrów.
Baronia Leuchars została utworzona przez króla Williama I Lwa (William I Lion, ur. ok. 1143 – zm. 1214). Wydaje się, że już wtedy musiało istnieć w tym miejscu jakieś drewniano – ziemne założenie. Na przełomie lat 1156 i 1178 stanowiło ono siedzibę lokalnego lorda – Nessa, syna Williama (zm. 1178/1183). Po ślubie jego córki Orabile (ok. 1134 – 1203) z Robertem de Quincy, Lordem Buckley (ok. 1140 – 1200) Leuchars przeszedł na własność rodu Quincy. Oni też, z pewnością już przed rokiem 1264, w miejscu wspomnianej warowni wybudowali kamienny zamek.
Podczas I-szej Wojny o Szkocką Niepodległość (1296 – 1328), w roku 1327 został on zajęty przez angielskie wojska dowodzone przez Gilberta Marshala, 4-ego hrabiego Pembroke (1194 – 1241). Następnie, w roku 1336 Leuchars z wydatną pomocą Anglików ufortyfikował pretendent do tronu Szkocji – Edwarda Balliola (ok. 1283 – 1367, Edward był synem króla Johna Balliola (ok. 1249 – 1314)). Jednak już następnego roku (1337) warownia ta została zdobyta i kompletnie zniszczona przez Szkotów, którym przewodził sir Andrew Murray (1298 – 1338).
W XV wieku Leuchars przeszedł na własność rodziny Wemyss. W miejscu dawnego zamku wybudowali oni wówczas masywną wieżę mieszkalno – obronną. Ta, podobnie została kompletnie zburzona na początku XVIII wieku.
W odległości około 180 metrów na zachód od kopca zachował się za to ciekawy XVII-wieczny gołębnik. Nad jego wejściem został umieszczony panel z datą 1661, bez wątpienia odnoszącą się do momentu jego budowy.
W roku 1923 podczas prac archeologicznych prowadzonych pod kierunkiem miejscowego doktora J.B. Mears’a, nieco na południe od kopca udało się odnaleźć brązową płytkę przedstawiającą postacie noszące stroje typowe dla XII – XIII wieku. Obecnie jest ona wystawiona w Szkockim Muzeum Narodowym w Edynburgu.
Dodaj komentarz
Chcesz się przyłączyć do dyskusji?Feel free to contribute!
Czasami trzeba się jednak z podobnymi obiektami streszczać. Przykładem choćby Cockburnspath Castle. Rok czasu wystarczył, a jednej ze ścian już kompletnie nie ma 🙁
lenistwo przyczyną wszelkiej wynalazczości, a obiekt nie zając, nie ucieknie!
Faktycznie, dość niezwykła budowla. Tyle, że złapał mnie wówczas straszliwy „leń” i zupełnie nie chciało mi się do niego podejść. Tak człapać przez te błoto… może w zimę tam wrócę, gdy ziemia będzie zmarznięta.
Oryginalny gołębniczek, bo po gródku niewiele zostało