Ravensneuk Castle

Jedynymi pozostałościami, wybudowanego około roku 1527 zamku Ravensneuk jest długi na około 18 metrów fragment jego północnej ściany i około 2 metrowy odcinek ściany zachodniej. Mury wznoszą się obecnie na wysokość blisko 1 metra i oryginalnie posiadały około 1 metra szerokości.
Zgodnie z raportem Królewskiej Komisji do spraw starożytnych i historycznych zabytków Szkocji (RCAHMS) z roku 1920 wznosząca się wówczas na około 1.8 metra wschodnia część północnego muru, na długości około 6 metrów nosiła ślady kolebkowego sklepienia. W tej sytuacji, pozostała zachodnia część tego muru, oryginalnie przykryta jedynie drewnianym stropem, musiała zatem zostać dodana w późniejszym okresie czasu. W niektórych partiach muru zanotowano także pozostałości otworów strzelniczych.
Niestety z uwagi na brak zachowanych oryginalnych planów zamku, w chwili obecnej nie można ustalić jego oryginalnego wyglądu. Według najbardziej rozpowszechnionej teorii Ravensneuk Castle przyjmował postać otoczonej masywnym murem kurtynowym, wieży mieszkalno – obronnej. Z pewnością wokół dziedzińca ulokowane były także budynki gospodarcze.

Historia Ravensneuk Castle

 
 
Położona na południe od doliny rzeki North Esk, posiadłość Ravensneuk oryginalnie należała do sir George’a Crechton’a (Crichton’a) of Carnes (ur. ok. 1382 – zm. 1454/1455), Wielkiego Lorda Admirała Szkocji. W roku 1453, z powodu nominacji na hrabiego Caithness, sir George zrezygnował z tego zaszczytnego tytułu i co ciekawsze, wraz z wszystkimi swoimi rodzinnymi ziemiami położonymi w centralnym pasie Szkocji, przekazał na rzecz króla Jamesa II (1430 – 1460). Czyn ten doprowadził do wściekłości jego syna i prawnego spadkobiercę – sir Jamesa Crechton’a, który w odpowiedzi uwięził ojca w głównej siedzibie rodu – zamku Blackness. Wkróce na ratunek hrabiemu ruszyły jednak królewskie wojska i po krótkim oblężeniu tej nadmorskiej twierdzy sir George został uwolniony. Ostatecznie sir James otrzymał jednak część spornych ziem.
Na podstawie statutu z dnia 19 maja 1468 roku sir William St Clair, 3-ci hrabia Orkney (1410 – 1484) nadał mu, ściśle przylegające do Ravensneuk ziemie Cairnhill. Świadkiem tego dokumentu był między innymi sir John Penicuik of that Ilk, Rycerz („of that ilk” oznacza „z tego rodu”). Po bezpotomnej śmierci sir Jamesa posiadłość wróciła w ręce rodziny St Clair, której główna siedziba – majestatyczny zamek Roslin był oddalony od Ravensneuk o jedynie około 6 kilometrów w kierunku północno – wschodnim. Oni też około roku 1527 wybudowali zamek Ravensneuk. Pozostał on w ich rękach przynajmniej do połowy XVII wieku. W tym czasie posiadłość Cairnhill przeszła jednak na własność John’a Medilinast of Grestar. Następnie została też sprzedana John’owi Williamson z miasta Edynburg. Z kolei, w lipcu 1585 wykupił ją Robert Ker z Duddingston, który już w roku 1598 odsprzedał ją za kwotę 3100 merks (merk – szkocka srebrna moneta) John’owi Creichton, zamożnemu kupcowi z Edynburga. Kolejnym nabywcą Cairnhill został William Adamson of Craigcrook, który po zaledwie sześciu miesiącach sprzedał ją bankierowi z Edynburga – Robertowi Livingstoun. Po roku 1602 posiadłość przeszła na własność Thomas’a Galloway of Slipperfield, po czym po wielu latach została ona włączona w skład baronii Penicuik, należącej do rodu Preston. Pozostająca przez cały ten czas w rękach rodziny St Clair (Sinclair) Wester i Easter Ravensneuk (czyli Zachodnie i Wschodnie Ravensneuk), było wielokrotnie wspominane w dokumentach Królewskiej Rady. Między innymi w roku 1601 doszło do pewnego rodzinnego zatargu pomiędzy Sinclair’ami z Roslin i Ravensneuk. W związku z tym, niejaki John Fairlie of Comistoun miał zagwarantować, że sir William Sinclair of Roslin nie dopuści się żadnej napaści na Oliviera Sinclair of Ravensneuk. Zgodnie z tradycją zamek miał należeć także do słynnego sir Oliviera Sinclair de Pitcairns (zm. ok. 1576), faworyta króla Jamesa V (1512 – 1542), który był jednym z dowódców podczas kompletnie nieudanej dla Szkotów bitwy z Anglikami pod Solway Moss (dnia 24 listopada 1542). W rzeczywistości brak jest jednak jakichkolwiek dowodów na potwierdzenie tej teorii. W połowie XVII wieku Ravensneuk została ostatecznie włączona w skład baronii Penicuik. Prawa własności zamku nie zostały jednak wówczas dokładnie określone i jeszcze w statucie z roku 1699 występował on jako własność rodu Sinclair. Co ciekawe jednak, aż 46 lat przed tym dokumentem, czyli w roku 1653 zarówno Ravensneuk jak i Cairnhill miały już stanowić własność Dame Jean Ross (ur. ok. 1615), Lady Innes z Penicuik.
Ostatecznie zamek został rozebrany z rozkazu sir John’a Clerk of Penicuik (1650 – 1722). Pozyskany w ten sposób materiał został następnie użyty do budowy murów parku.

Ruiny leżą na szlaku turystycznym i są dostępne o każdej rozsądnej porze.