Mingary Castle

  • Status: - *** - Ruiny. Dostęp o każdej rozsądnej porze
  • Typ: Zamek z dziedzińcem zamkniętym (Stone castle of enclosure)
  • Data: od XIII wieku
  • Położenie: około 1.6 kilometra (1 mili) na wschód od Kilchoan. Highland, South
  • Numer według map "Ordance Survey": NM 502631
  • Inne nazwy: Mingarry Castle, Kilchoan

Highland PH36, Wielka Brytania

 

 

Pięknie położony, na wznoszącym się na wysokość od 6 do 9 metrów klifie, zamek Mingary został wybudowany w XIII wieku.
Twierdza ta osadzona jest na planie nieregularnego sześciokąta. Jej masywne, szerokie na około 1.8 metra mury, otaczają dziedziniec o wymiarach 19.8 metrów w linii północ – południe na 16.1 metrów w kierunku wschód – zachód. Ich wysokość, w części południowej (od strony morza) wynosi około 7.6 metrów. Od strony lądu mury są nie tylko wyższe, ale i znacznie masywniejsze (ok. 2.7 metrów). Wynikało to zarówno z przyczyn czysto obronnych, jak i faktu, że właśnie w tej części ulokowane było główne skrzydło zamku. Tak jak w przypadku innych kamiennych twierdz pochodzących z tego okresu mury Mingary są wyposażone jedynie w kilka niewielkich okien i szczelinowych otworów strzelniczych (przeważnie w górnej części murów). Lancetowate okienka ulokowane od północnej strony są wykonane w podobnym stylu do tych z zamków Dunstaffnage czy Duart. Większość z nich został jednak niestety w późniejszym okresie zablokowana. Widoczne u szczytu muru niewielkie otwory wskazują także, że mogła w tym miejscu znajdować się niewielka hurdycja, broniąca dostępu do bramy. Nie jest jednak wykluczone, że wspomniana drewniana konstrukcja mogła służyć bardziej do odprowadzania nadmiaru wody z wieńczącego mury obronnego chodnika. Ten ostatni, został pod koniec XVI wieku znacznie przebudowany. Dostęp na szczyt murów prowadził oryginalnie przez schody położone w północno – zachodnim rogu dziedzińca. Wciąż widoczne są ponadto ślady oryginalnego krenelażu murów. Dwie niewielkie bartyzany na rogach południowego odcinka murów mogły zostać tutaj dodane dopiero w XIV wieku. Kluczowe wejście, o szerokości jedynie 0.6 metra położone jest od południowej, „morskiej” strony. Jest to zrozumiałe z uwagi, że w momencie budowy twierdzy, szlaki wodne stanowiły podstawowy rodzaj komunikacyjny. Wciąż w dobrym stanie zachowana jest tutaj żelazna krata. Oryginalne, wewnętrzne drewniane drzwi były dodatkowo chronione solidną, dębową sztabą (otwór po niej widoczny jest w grubości muru). W ulokowanym tuż obok niewielkim zakamarku strażnicy mogli przechowywać swoją broń. Kolejna wąska brama ulokowana jest od strony lądu. Oryginalnie dostęp do niej prowadził przez zwodzony most, przerzucony nad głęboką na 3 i szeroką na 7.5 metrów fosą. Dodatkowo doprowadzone do niej były jednak także, wykute w zachodniej części zamkowej skały, schody. Widoczna kamienna grobla została wybudowana dopiero w XVIII wieku.
Główne, położone od północnej strony dziedzińca skrzydło zamku, mieszczące między innymi wielki hall, zostało na początku XVIII wieku kompletnie przebudowane. W jego miejscu powstał trzy piętrowy, zwieńczony dodatkowo poddaszem i wyposażony w duże okna, mieszkalny blok. Budynek ten w swym stylu mocno przypomina baraki z wojskowych koszar Bernera czy Ruthven. Podobnej rekonstrukcji uległy budynki leżące w zachodniej i wschodniej części dziedzińca. Zostały one wybudowane w oparciu o oryginalne, liczące od 0.6 do 0.9 wnęki w kurtynowym murze. W budynku leżącym po zachodniej stronie mieściła się zatem najprawdopodobniej kuchnia. Jednopiętrowy budynek położony po przeciwnej stronie mógł służyć jako stajnia lub obora.
Wnętrze zamku było wielokrotnie przebudowywane na przełomie XVI i XVIII wieku.

 

 

 

Historia Mingary Castle

 

 

Chociaż nie zachowały się żadne dokumenty odnoszące się do samej budowy zamku, to biorąc pod uwagę jego architekturę przyjmuje się, że powstał on w XIII wieku. Wybudowana przez z klan MacIans of Ardnamurchan twierdza miała głównie za zadanie kontrolować, istotne pod strategicznym względem, cieśninę Mull oraz fiord Loch Sunart. W latach 1493 i 1495 w związku z rebelią, noszącego tytuł Lordów Wysp – klanu MacDonald, Mingary został dwukrotnie zdobyty przez króla Jamesa IV (1473 – 1513). Zamek został następnie użyty jako baza wypadowa królewskich wojsk przeciwko MacDonald’som. W roku 1515 był on także nieskutecznie oblegany przez armię klanu MacDonald of Lochalsh. Udany atak tych samych wojsk miał miał miejsce już dwa lata później. Twierdza została wówczas mocno zniszczona. W latach 50-tych XVI wieku MacIans’owie mocniej zaangażowali się po stronie klanu MacDonalds. Na tym tle doszło też do ich konfliktu z klanem MacLean of Duart. W roku 1588 naczelnik klanu MacIans został pochwycony i uwięziony w zamku Duart przez sir Lachlan’a Mor Maclean’a (1558 – 1598). Wkrótce później oddział MacLean’a, wspomagany hiszpańskimi żołnierzami stanowiącymi załogę statku „San Juan de Silicia” (wchodzącego w skład Wielkiej Armady), zaatakował Mingary. Trzydniowe oblężenie nie przyniosło jednak spodziewanego skutku. W roku 1612 zamek został zdobyty przez wojska klanu Campbell. W trakcie Wojny Trzech Królestw (1644 – 1651), w roku 1644 wciąż pozostająca w rękach Campbell’ów warownia została zdobyta przez sir Alasdair’a MacDonalda, zwanego też MacColla lub Colkitto (ok.1610 – 1647). MacColla, zastępca głównodowodzącego królewskimi wojskami w Szkocji sir Jamesa Grahama, 1-ego markiza Montrose (1612 – 1650) w Mingary urządził więzienie dla pochwyconych Kowenanterów (szkockich prezbiterian). Jeden z nich, pastor nazwiskiem John Weir (zm. 1644) w swoim, spisanym podczas uwięzienia, pamiętniku opisał zatonięcie w pobliżu zamku wojennego okrętu. Wrak ten został faktycznie odkryty w roku 2006 przez autorów brytyjskiego programu „Wreck Detectives” (wyświetlanego w paśmie Channel 4).
Mingary został odbity w roku 1646 przez wojska parlamentarne pozostające pod dowództwem generała Davida Leslie (ok.1600 – 1682). W roku 1651 zamek wrócił jednak w ręce Archibalda Campbella, markiza Argyll (1607 – 1661). Podczas II-ego powstania jakobickiego (1745 – 1746) Mingary został zajęty przez rządowe wojska. Pozostał w użyciu najprawdopodobniej, aż do roku 1848. Ostatecznie opuszczony poparł w ruinę.

 

 

 

Zamek można podziwiać (tylko z zewnątrz) o każdej rozsądnej porze.

 

8 komentarzy:
  1. Arek
    Arek says:

    Jedynym zresztą i bardzo drogim… Proponuję przenieść naszą dyskusję na e-mailową 🙂 Kiedyś napisałem do Ciebie.

    Odpowiedz
  2. Arek
    Arek says:

    Niestety nie da się obecnie obejrzeć zamku choćby z zewnątrz (lipiec 2019). Zamek został kupiony przez prywatnego inwestora, który go wyremontował i urządził w nim hotel. Ale nie jest to taki hotel jaki zazwyczaj znamy, nie da się do niego podjechać i wejść na przykład na recepcję. Nie ma żadnych znaków informujących o istnieniu takiego hotelu-zamku, jedynie znaki zakazujące wejścia na drogę prowadzącą do zamku. Zamek służy od jakiś dwóch lat jedynie prywatnym, bardzo bogatym gościom, którzy przylatują doń helikopterami. Zamek można obejrzeć z promów przepływających obok, lub próbować dojść od strony linii brzegowej od strony Kilchoan. Nam się nie udało z powodu mżawki, która uczyniła naszą wędrówkę dość niebezpieczą (dużo ostrych kamieni) – bardzo źle się idzie w tym miejscu wybrzeżem. Miejscowi wyrażają ogólnie swój spory żal, że taki zabytek został właściwie „zawłaszczony” przez kogoś, bez możliwości choćby podejścia pod zamek.

    Odpowiedz
    • Nopasaran
      Nopasaran says:

      Da się, o ile się jest bezczelnym 😀 Byłem w Mingary dokładnie 2 lipca. Odebrałem wizytówkę, nagrałem filmik na dziedzińcu i tyle. Reszta się zgadza Arku. Jeden wielki skandal. „Najlepsze” w tym jest, że decyzją Historic Scotland nie tak odległy i prawie bliźniaczy zamek Tioram, nie może zostać odbudowany przez bogatego inwestora, zaś Mingarry, przez to samo HS odrestaurowany, po cichu staje się ekskluzywnym klubem dla bogaczy. Widać, że podwójne standardy to nie tylko polska specjalność.

      Odpowiedz
      • Arek
        Arek says:

        No niesamowite, że byliśmy tak blisko siebie w tym samym czasie, może nawet kilometr od siebie? Na półwyspie Ardnamurchan spędziliśmy tydzień…

        Odpowiedz
        • Nopasaran
          Nopasaran says:

          Świat jest jednak mały 🙂 Byliśmy w tamtym rejonie z naszymi znajomymi z Polski. Biwakowaliśmy w pobliżu Tioram, a następnego dnia, czyli właśnie 2 lipca ruszyliśmy na Ardnamurchan, zahaczając przy okazji o Mingary. Dość dużo czasu spędziliśmy też w Kilchoan, mają przyjemność długiej i interesującej rozmowy z panem Seanem Gaffney, doktorem z Uniwersytetu Londyńskiego, zajmującym się tajnikami religii buddyjskiej. A ta część Szkocji jest rzeczywiście niezwykle piękna. 🙂

          Odpowiedz

Dodaj komentarz

Chcesz się przyłączyć do dyskusji?
Feel free to contribute!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *