Findochty Castle

  • Status: -**- Ruiny. Własność prywatna
  • Typ: Wieża mieszkalno - obronna ulokowana na planie litery „L” (L-plan tower house)
  • Data: od XVI wieku
  • Położenie: około 4 kilometrów (2.5 mil) na północny - wschód od Buckie. Aberdeen & Moray
  • Numer według map "Ordance Survey": NJ 455673
  • Inne nazwy: House of Findochty, Castle of Findochty, Finachty

Moray, Wielka Brytania

 

 

 

 

Findochty Castle jest częściowo zrujnowaną wieżą mieszkalno – obronną ulokowaną na planie litery “L”.
Za datę powstania tej relatywnie niewielkiej warowni przyjmuje się drugą połowę XVI wieku.
Jej główny, prostokątny w planie blok, posiadał szerokość 7.4 metrów. Niestety, jego długość pozostaje nam nieznana. W pewnym, również nieustalonym okresie czasu, budynek ten został bowiem w dużej mierze zniszczony. Następnie w jego miejscu powstał też jednopiętrowy domek. Dzisiaj, także i ten pozostaje już w znacznej ruinie. Pomimo tego, w jego południowo – wschodniej ścianie zachowały się dwa okna, które z pewnością stanowiły oryginalne wyposażenie wspomnianej wieży.
W znacznie lepszym stanie przetrwało za to jej zachodnie skrzydło. Przyjmuje ono formę niezbyt masywnej i podobnie ulokowanej na planie prostokąta wieżyczki, o wymiarach 5 na 3.2 metry. Wnosi się ona przy tym na wysokość około 8 metrów. W jej parterowej części mieściła się niegdyś zamkowa kuchnia. Pomieszczenie to oświetlały dwa, niemalże szczelinowe okienka. Skierowane zostały one w strony południowo – zachodnią i północno – wschodnią. Równie skromne było, mocno już też zrujnowane, palenisko kuchni. Osadzone zostało ono przy tym w ścianie północno – zachodniej. Bardzo nietypowo, u jego podstawy można również dostrzec kwadratowy otwór ściekowy. Kolejnym elementem rzeczonego paleniska była dość duża nisza. Ta, umieszczona została w jego południowo – zachodniej ościeży.
Powyżej kuchni z kolei, znajdowała się niewielka komnata mieszkalna. Oprócz kominka wyposażona była ona w zaledwie jedno, skierowane w stronę południowo – zachodnią, okno. Obok niego (w kierunku południowo – wschodnim) oraz w przeciwległej ścianie północno – wschodniej można też dostrzec dwie, okrągłe ambrazury. Ponadto, w centralnej części ściany północno – zachodniej umieszczony został kwadratowy w planie otwór ściekowy. Znajduje się on bezpośrednio nad ściekiem z kuchni.
W parterowej części głównego skrzydła mieściły się przynajmniej dwa, przykryte kolebkowymi sklepieniami, pomieszczenia gospodarcze. Z tych, zachowało się tylko te, położone od strony południowo – zachodniej. Dostęp do niego możliwy był z zewnątrz, poprzez wejście poprowadzone od strony południowo – wschodniej. Chociaż nosi ono wyraźne ślady późniejszej przebudowy, to i szczęśliwie zachowało też część swoich oryginalnych elementów. Mowa jest tutaj o wykonanym z czerwonego piaskowca, południowo – zachodnim fragmencie ościeży, jak i większej części nadproża.
Samo pomieszczenie, dość niezwykle wyposażone zostało w niewielkie palenisko. Znajduje się ono w centralnej części ściany południowo – zachodniej. Z kolei, w północnym narożniku ściany północno – zachodniej umieszczone zostało przejście do wspomnianej kuchni. Relikty dwóch kolejnych przejść (całkowicie już zamurowanych) można też dostrzec w północnym narożniku ściany północno – wschodniej. Pierwsze z nich, skierowane w stronę północną dawało dostęp do drugiego z parterowych pomieszczeń głównego bloku. Obecnie, w jego środkowej części znajduje się maleńki, szczelinowy otwór. Z kolei, wejście skierowane w kierunku północnym, poprzez wąską klatkę schodową, prowadziło na pierwsze piętro tego budynku.
Na tym poziomie głównego bloku oryginalnie mieścił się hall, jak i komnaty mieszkalne. Ich wygląd jest nam jednak kompletnie nieznany.
Z pewnością za to wieża, jak i zapewne leżące w jej pobliżu budynki gospodarcze były otoczone kurtynowym murem. Jego niewielkie pozostałości można dostrzec, między innymi, na północno – zachodniej i południowo – wschodniej krawędzi zamkowego wzniesienia oraz na południowym narożniku głównego bloku. W tym ostatnim przypadku są tą tzw. kamienne kły, dzięki którym możliwe było jego dokładnie połączenie z tym właśnie budynkiem. Jednocześnie, pozycja najwyższego z nich pozwala nam ustalić, że wysokość rzeczonego muru wynosiła około 3 metrów.
W niewielkiej odległości na południe od wieży znajduje się kolejny i również już zrujnowany budynek mieszkalny. Wydaje się, że mógł on powstać na przełomie XIX i XX wieku.

 

 

 

 

Historia Findochty Castle

 

 

Posiadłość Findochty pierwotnie stanowiła własność rodu Gordon. Następnie przeszła ona w ręce członków rodziny Ogilvie. Wreszcie, w roku 1568, całe Findochty wraz z ówcześnie istniejącym dworem i portem zostały wykupione przez rodzinę Ord. Przyjmuje się, że właśnie w tym roku powstał też zamek Findochty. Należy jednak przy tym wyraźnie zaznaczyć, że początkowo nosił on nazwy House of Findochty lub zwyczajnie Findochty (ewentualnie Finachty). Określenie Findochty Castle (czyli zamek Findochty) weszło do użycia dopiero w roku 1888, za sprawą Ordance Survey, czyli rządowej agencji specjalizującej się w kartografii Wielkiej Brytanii.
Ta dość skromna warownia została ulokowana na niezbyt wysokim skalnym wzniesieniu, na południowo – zachodnim krańcu, całkowicie już osuszonego jeziora. Jej właściciele, wspomniani Ord’owie odpowiedzialni byli także za znaczny rozwój pobliskiego rybackiego portu. Z czasem, wokół niego została zbudowana nawet cała wioska. Wiadomym jest dla przykładu, że w roku 1716 zakontraktowali oni 13 mężczyzn i 4 chłopców pochodzących z miasta Fraserburgh, do połowu ryb właśnie w Findochty. Bardziej gwałtowny rozwój rzeczonej wioski i portu nastąpił na początku XIX wieku. W połowie tego stulecia był on już bazą dla około 140 rybackich łodzi. Jego dobra passa nie potrwała jednak zbyt długo. Związane to było z powstaniem, o wiele dogodniej położonego portu w pobliskim Buckie. Ostatecznie, około roku 1890 port w Findochty został porzucony.
Z pewnością w tym czasie również zamek Findochty znajdował się już w kompletnej ruinie. Szczęśliwie, jego całkiem spora część, głównie dzięki przeprowadzonym w latach 80-tych XIX wieku pracom konserwatorskim, przetrwała do czasów współczesnych.

 

 

0 komentarzy:

Dodaj komentarz

Chcesz się przyłączyć do dyskusji?
Feel free to contribute!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *