Druchtag Motte

Druchtag Motte jest typowym przykładem anglo – normańskiego gródka stóżkowatego. Obronne budowle tego typu były w powszechnym użytku w rejonie Galloway na przełomie XII i XIII wieku. Przyjmuje się, że na wspomnianym obszarze mogło istnieć przynajmniej 60 podobnych obiektów.
W zdecydowanej większości głównym materiałem użytym przy ich budowie było drewno, stąd – co wydaje się zrozumiałe – obecnie jedyną ich pozostałością są ziemne kopce otoczone głębokimi fosami.
Kopiec zamku Druchtag liczy 6.5 metrów wysokości. Średnica szczytu mierzy około 22 metrów. Otaczająca fosa posiada około 10 metrów szerokości i obecnie jedynie 2 metrów głębokości (oryginalnie mogło to być nawet 8 metrów). Jej zewnętrzną krawędź otaczał niegdyś wysoki na blisko 1.5 metra ziemny nasyp (w dobrym stanie zachowała się tylko jego północna część. Odcinek południowy stanowi obecnie szeroki na około 3 metry płaski taras). Wydaje się całkiem prawdopodobnym, że stanowił on podstawę zewnętrznej palisady.
Obecnie niemożliwe jest jednak ustalenie pozycji kładki przerzuconej ponad wspomnianą fosą. Brak jest ponadto jakichkolwiek śladów istnienia podzamcza, choć wydaje się całkiem rozsądną teoria, że takie musiało oryginalnie istnieć. W jego obrębie mogły istnieć liczne budynki gospodarcze: stajnia, kuchnia czy kaplica.
Pomimo, że na szczycie kopca wciąż można zauważyć kilka regularnych kamiennych bloków oraz widoczne są niewielkie zagłębienia mogące stanowić pozostałość dawnych budynków, to faktycznie jednak nie jest możliwe ustalenie ich wyglądu i przeznaczenia.
Biorąc jednak pod uwagę specyfikę tego typu obiektów przyjmuje się, że podstawowym budynkiem Druchtag musiała być dwu lub trzy piętrowa drewniana wieża. Szczeliny pomiędzy masywnymi palami użytymi przy jej budowie były najprawdopodobniej zalepione gliną.

Historia zamku Druchtag jest kompletnie nieznana. Był on jednak z pewnością siedzibą feudalnego lorda. Ten, mógł być jednym z anglo – normańskich notabli osiadłych na terenach Galloway w XII lub XIII wieku. W innej, równie rozsądnej wersji zamek mógł stanowić rezydencję rodzimego celtyckiego lorda, który wybudował ją wzorując się na obiektach wznoszonych przez anglo – normańskich przybyszów.
Druchtag został porzucony bardzo wcześnie i w odróżnieniu od kilku innych tego typu budowli nigdy nie został zastąpiony kamiennym odpowiednikiem.
W XIV i XV wieku okoliczne tereny wchodziły w skład baronii Mochrum i jako takie należały do rodu MacCulloch. Posiadłość została wspomniana w aktach prawnych między innymi w roku 1577 oraz jeszcze kilkakrotnie w następnych latach. Kolejnym jej właścicielem został ród Maxwell.

Zamek Druchtag był jednym z pierwszych historycznych obiektów w Szkocji objętych ochroną państwa. Obecnie znajduje się on pod pieczą Historic Scotland.

Dostęp do zamku jest możliwy o każdej rozsądnej porze (bardzo strome podejście).