Whitefield Castle

Whitefield Castle jest XVI-wieczną wieżą mieszkalno – obronną położoną na planie litery „L”.
Jej główny, usytuowany w linii północny – zachód na południowy – wschód, blok posiada wymiary 11 na 7 metrów. Przystające do jego zachodniego narożnika mniejsze skrzydło, mieszczące zarówno klatkę schodową, jak i pomieszczenie mieszkalne, mierzy 5.8 na 5.4 metrów. W nim też, na poziomie parteru, od strony południowo – wschodniej znajduje się jedyne wejście do wnętrza wieży. Ponad nim zachowała się ciekawa, łukowata nisza w której pierwotnie mieścił się panel herbowy. Wyrzeźbiona na jej progu data „1577” oznacza rok ukończenia budowy Whitefield.
Niewielkie pomieszczenie w parterowej części skrzydła zachodniego pełniło najprawdopodobniej funkcję stróżówki. Wyposażone jest ono zatem w, aż trzy otwory strzelnicze. Pierwszy z nich, skierowany w stronę południowo – wschodnią, w głównej mierze ochraniał wejście do wieży. Pozostałe dwie ambrazury były skierowane w strony: północno – zachodnią i południowo – zachodnią.
Niewielkie drzwi na prawo od głównego wejścia (w kierunku północno – wschodnim) prowadziły do długiego i wąskiego korytarza łączącego dwa parterowe pomieszczenia głównego bloku.
Pierwsze z nich, położone od strony północno – zachodniej najprawdopodobniej pełniło funkcję spiżarni. Posiada ono tylko jedno, niewielki okienko osadzone w ścianie północno – wschodniej. W dolnej części tej ściany znajduje się także kolejna ambrazura. W grubości północno – zachodniej ściany tego pomieszczenia zostały dodatkowo umieszczone proste schody dające dostęp do położonego na pierwszym piętrze budynku – hallu.
Kolejne parterowe pomieszczenie głównego bloku, położone od strony południowo – wschodniej służyło jako kuchnia. Jej sporych rozmiarów palenisko osadzone jest w ścianie południowo – wschodniej. Na lewo od niego (w kierunku północno – wschodnim) znajduje się niewielki zakamarek wyposażony w następny otwór strzelniczy. Dostęp dziennego światła zapewniało tutaj w głównej mierze niewielkie okienko ulokowane w ścianie południowo – zachodniej. Pod nim widnieje kolejna paszczowa ambrazura.
Obydwa parterowe pomieszczenia głównego bloku oraz sam pasaż tradycyjnie przykryte były też kolebkowymi sklepieniami.
Dostęp do położonego na pierwszym piętrze hallu był możliwy zarówno poprzez łamane, trójbiegowe schody ulokowane w dolnej części skrzydła zachodniego, jak i wspomniane już proste schody w spiżarni.
Niestety, hall – z pewnością niegdyś najbardziej reprezentacyjna komnata wieży, do czasów współczesnych zachował się jedynie fragmentarycznie. W jego najlepiej zachowanej ścianie południowo – zachodniej znajdują się dwa, dość dużych rozmiarów okna. Ich obecny wygląd jest jednak efektem XVIII-wiecznej przebudowy. Oryginalne były więc z pewnością o wiele mniejsze.
Dostęp do górnych poziomów wieży był możliwy dzięki wąskiej, okrągłej wieżyczce schodowej ulokowanej na styku obydwu skrzydeł (pomiędzy ich ścianami północno – zachodnimi). Niestety do czasów współczesnych zachowała się tylko jej podstawa. Poniżej jej wciąż można jednak zauważyć szczelinowe okienko pasażu oraz kolejną, paszczową ambrazurę.
Na górnym piętrze wieży mieściły się prywatne komnaty lorda i jego najbliższej rodziny. Nie jest wykluczone, że pomieszczenia mieszkalne mogły się znajdować także na poddaszu. Ta cześć Whitefield Castle jest jednak kompletnie zniszczona.
Dodatkowy pokój, służący jednocześnie jako stróżówka znajdował się na szczycie skrzydła zachodniego. W górnej części zachowanej ściany południowo – zachodniej tego budynku wciąż można dostrzec dwie konsole. Jedna z nich, ulokowana po prawej stronie ( południowo – wschodniej) najprawdopodobniej służyła wcześniej jako nadproże okna. Wydaje się, że na tych konsolach opierała się wykuszowa garderoba lub balkon.
Na południe od wieży widnieją ponadto niewielkie pozostałości obronnego muru, otaczającego niegdyś dziedziniec. Kolejne zabezpieczenie całego kompleksu stanowiła też szeroka na około 5 metrów fosa. Jej pozostałości są widoczne na północny zachód od wieży.

Historia Whitefield Castle

Według lokalnej tradycji w miejscu wieży, w XI wieku istniał dworek łowiecki króla Malcolma Canmore (ur. ok. 1031 – zm. 1093).
Zachowana fragmentarycznie do dnia dzisiejszego wieża została wybudowana w roku 1577, najprawdopodobniej przez członków młodszej linii rodu Spalding. Na początku XIX wieku budynek ten został częściowo rozebrany. Pozyskany w ten sposób materiał (między innymi łupkowe dachówki) został następnie użyty przy budowie pobliskiej farmy.