Kinfauns Castle

Zamek Kinfauns został zaprojektowany przez angielskiego architekta sir Roberta Smirke (ur. 1781 – zm. 1867) i wybudowany na przełomie lat 1822 – 1826 dla Francis’a Gray’a, 14-ego Lorda Grey (1765 – 1842). Powstał na miejscu wcześniejszej twierdzy, po której do dnia dzisiejszego nie przetrwały niestety żadne ślady. Zachowała się jednak informacja o ulokowanym niegdyś na jej dachu metalowym kurku pogodowym, na którym wybita była data „1688”. Możliwe więc jest, że odnosiła się ona do daty powstania tej warowni.
Dzisiejszy Kinfauns jest neogotyckim dworem z wysoką centralną wieżą. Położony jest na planie prostokąta o wymiarach 71 na 49 metrów. Główny budynek zamku wznosi się na wysokość dwóch pięter. Wspomniana wieża posiada ich natomiast trzy.
Obecnie zamek stanowi własność Ann Gloag, szkockiej businesswoman, właścicielki firm transportowych Stagecoach i Megabus.

Posiadłość Kinfauns oryginalnie należała do rodziny Charteris, której najsłynniejszym przedstawicielem był Thomas de Loungeville (przed 1280 – 1347). De Loungeville był francuskim rycerzem, członkiem dworu króla Filipa IV (1268 – 1314), który w obecności władcy zabił innego szlachcica. Wobec grożącej mu kary Thomas uciekł z Francji i zajął się piractwem na Morzu Północnym. Wkrótce dał się też poznać pod swoim drugim, bardziej znanym imieniem – „The Red Rover”. Pseudonim ten wziął się od czerwonego koloru żagli jego statku. W szczytowym okresie jego flotylla wynosiła podobno aż 13 okrętów. W roku 1300 de Loungeville zaatakował statek udającego się do Francji Williama Wallace’a (ok. 1270 – 1305). Po abordażu i szermierczej potyczce z Wallace’m – Thomas de Loungeville uległ jednak słynnemu Szkotowi. Uwięziony trafił przed oblicze Filipa IV, gdzie mimo wszystko Wallace wyjednał mu odpuszczenie win. Po tym wydarzeniu Thomas został jego lojalnym towarzyszem i przyjacielem. Wkrótce wyruszył z nim także do Szkocji. Po śmierci Wallace’a w roku 1305 de Loungeville dołączył do oddziałów przyszłego króla Szkocji – Roberta Bruce’a (1274 – 1329). W roku 1313 brał między innymi udział w odbiciu z rąk angielskich miasta Perth. W zasłudze za wierną służbę otrzymał leżące w jego pobliżu posiadłości. Niedługo później poślubił też bogatą właścicielkę ziemską z rodu Charteris of Kinfauns i przyjął jej nazwisko. Według tradycji Thomas de Loungeville pochowany jest w Kirkyard of Bourtie w Aberdeenshire. W miejscu które sam sobie wybrał strzelając z łuku ze wzgórza Lawellside. W zamku Kinfauns wciąż przechowywany jest jego dwuręczny miecz.
Szlachecki ród Charteris wywodził się z francuskiego miasta Chartres. Jego przedstawiciel, William – syn Lorda of Charters dotarł do Anglii w czasach normańskiej inwazji na Brytanię (od 1066 roku). Jego syn lub wnuk przybył do Szkocji w czasach panowania króla Davida I (1083/1085 – 1153). Najwcześniejsza wzmianka o rodzie Charteris pochodzi z dokumentów opactwa w Kelso z roku około 1174. Zapisane jest ono w jego łacińskiej formie – de Carnoto. Potwierdza zaś cztery generacje rodu. Od Walther’a (zm. ok. 1180), poprzez Thomasa (zm. ok. 1221), kolejnego Thomas’a, aż do sir Roberta de Carnoto (zm. 1287). W roku 1280 kolejny z rodu Thomas de Charteris (zm. 1290) został mianowany przez króla Alexandra III (1241 – 1286) Wysokim Lordem Kanclerzem Szkocji. Andrew de Charteris (zm. przed 1314) był jednym z sygnatariuszy tzw. Ragman Roll („Szmatławego Rejsteru”), dokumentu w którym szkocka szlachta przysięgła wierność królowi Anglii – Edwardowi I (1239 – 1307). Niedługo później Andrew przyłączył się jednak do szkockich oddziałów niepodległościowych. Jego syn William (zm. 1330), był jednym z doradców Roberta Bruce’a. Obecny był między innymi w chwili zabójstwa Johna Comyna (przed 1270 – 1306) przez przyszłego króla Szkocji w kościele w Dumfries dnia 10 lutego 1306 roku. Thomas de Charteris (zm. 1346) w roku 1342 został mianowany Wysokim Lordem Kanclerzem przez króla Davida II (1324 – 1371). Pełnił także rolę szkockiego ambasadora w Anglii. Thomas zginął 17 października 1346 roku podczas bitwy pod Neville’s Cross.
W roku 1526 wybuchł gwałtowny konflikt pomiędzy rodzinami Charteris i Kilpatrick of Kirkmichael. Zachowały się dokumenty sądowe potwierdzające winę zabójstwa Roberta Kilpatricka, syna sir Alexandra Kilpatricka of Kirkmichael przez John’a Charteris of Amisfield (zm. ok. 1527) oraz jego brata Roberta i dwóch synów brata Johna i Williama.
W roku 1530 sir Robert Charteris wziął udział w słynnym pojedynku z sir John’em Douglasem of Drumlanrig (przed 1513 – zm. 1578). Walka stoczona w obecności króla i dworu była tak zażarta, że sir Robert złamał swój miecz. Ostatecznie na polecenie króla obaj walczący zostali rozdzieleni siłą przez królewską straż.
W roku 1544 doszło do bitwy Charteris’ów z rodem Ruthven. W tym roku Patrick, Lord Ruthven (ok. 1520 – 1566) został mianowany burmistrzem miasta Perth. Wskutek interwencji kardynała David’a Baetona (ok. 1494 – 1546), podejrzewającego Patrick’a o skryte sympatie protestanckie usunięto go z zajmowanego stanowiska i wybrano na to miejsce John’a Charterisa of Kinfauns (zm. 1552). Mieszkańcy Perth nie uznali jednak tej decyzji zamykając przed nim bramy miasta. Wraz z klanem Leslie i oddziałem Patrick’a Gray’a, Lorda Gray (1538 -1608) Charteris wkrótce zaatakował miasto. Połączone siły rodów Ruthven i Moncrieffie skutecznie odparły jednak ten atak. W roku 1552 John Charteris został zamordowany na High Street w Edynburgu przez członków rodziny Ruthven. Ruthven’owie utrzymali dziedziczny tytuł Burmistrza Perth, aż do roku 1584 kiedy to William Ruthven, 1-szy hrabia Gowrie (ok. 1541 – 1584) został ścięty pod zarzutem zdrady. 29 maja 1559 roku nowym burmistrzem Perth został mianowany kolejny z rodu John Charteris of Kinfauns. Pozostał nim tylko do dnia 26 czerwca tego roku, gdy mieszkańcy Perth w pełni opowiedzieli się za Reformacją.
W roku 1562 John wraz ze swoim bratem Davidem zostali oskarżeni o napaść na Thomas’a Blaira of Balthayock. Rezultat tego czynu nie jest jednak znany.
W XVII wieku ród Charteris żarliwie wspierał Kowenancję Narodowej, przy czym jednocześnie odmówił czynnej walki przeciwko królowi Charles’owi I (1600 – 1649). W związku z tym, kolejny z rodu John Charteris został uwięziony na dwa lata w edynburskim zamku. Po uwolnieniu walczył w rojalistycznych oddziałach u boku James’a Grahama, 1-ego markiza Montrose (1612 – 1650), m.in. w bitwie pod Philiphaugh dnia 13 września 1645 roku. Brat John’a, Alexander został w roku 1650 pochwycony i ścięty na zamku w Edynburgu.
Henry Charteris w roku 1590 został wykładowcą na Uniwersytecie w Edynburgu. W roku 1617 otrzymał tytuł profesora teologii na tej uczelni. Zmarł w roku 1628.
W późniejszych latach posiadłość Kinfauns przeszła w ręce roku Carnegie, a następnie Blair. W roku 1741 kupił ją James Gray, 11-ty Lord Gray (1716 – 1782). Dnia 12 grudnia 1807 roku 13-ty Lord Gray, William (1759 – 1807) z powodu miłosnego zawodu popełnił w zamku samobójstwo. Po jego śmierci brat Williama – Francis Gray, 14-ty Lord Gray (1765 – 1842) przebudował oryginalną warownię do obecnej formy. Rodzina Grey utrzymała posiadłość do roku 1922. Następnie Kinfauns przeszedł w ręce Stewartów, hrabiów Moray. Przed wykupieniem go przez Ann Gloug w roku 2004 przez blisko 4 lata w Kinfauns mieścił się także hotel.